Ik moest praten met mijn vriendje, want ik voelde mij zo door hem in de steek gelaten. Maar ik wist ook dat hij zich meteen zou gaan verdedigen
als ik dat aan hem zou zeggen. Ik vulde ons gesprek en het teleurstellende verloop, dat ik verwachtte, alvast in.
Het onderzoekje met my Insight Out leverde mij een nogal onverwachte wending op: Het thema dat ik vond was: Als ik niet spontaan steun krijg, maar erom moet vragen voel ik me al eenzaam en niet gezien.
Ik kreeg terug via de zinnen van andere mensen dat ik:
– enerzijds ga twijfelen of ik wel recht heb op mijn gevoel en het mag laten zien.
– anderzijds fel reageer en behoorlijk pittig ben en me verontwaardigd terugtrek.
Ik zag plotseling dat ik zelf mijn vriend in de verdediging zette. Omdat ik onbewust heel eisend ben.
Als uitdaging kreeg ik: dat IK kon beginnen met luisteren, gecombineerd met rustig uitleggen wat ik van hem nodig heb. He, he, simpel, maar moeilijk om te zien, als je zelf de boemerang gooit. Maar… met het inzicht dat ik kan leren om de boemerang op te vangen als die terug komt, ben ik blij en voel ik me rijker.
Ik moest wel eerst mijn moedige-ik vinden om de eerste stap te zetten. Eenmaal over mijn gekwetste trots heen gestapt, kwam er meer ontspanning in mijn vraag naar aandacht.
Je mag raden of mijn vriendje dan beter luistert.